Weet je nog hoe we keken? We hadden overal ogen.
We klauwden naar het blauw. We kleurden en zaten
vast in ons vel. Hier konden we best aarden.

We rijpten laat. We hingen goed aan elkaar
en waren vertrouwd met onze wortels. Groei
zou ons tegen ringrot en doorwas harden.

Maar op een dag worden we opgeraapt, gedragen.
Met een mes worden we van onze zwachtels
bevrijd. We zijn niet licht, niet rond.

Al worden we gewassen, we blijven aan de grond
gebonden. In het water geven we ons bloot.
Krijgen we het warm, dan strooit iemand zout

in onze wonden. Nooit worden we luchtballonnen
die hun vormen stempelen in dat blauw
waarom het ons allemaal was begonnen. 

PAUL DEMETS,
plattelandsdichter Oost-Vlaanderen.
De plattelandsdichter is een initiatief van de Provincie Oost-Vlaanderen

Plattelandsgedicht XLIV januari 2019. Voor alle aardappeltelers.